#55 - 18 november 2022

Dit weekend ga ik naar Gent om een paar tentoonstellingen te bezoeken die bijna op hun einde lopen.
 
Lisa Vlaeminck is docent in het atelier schilderkunst. Ze heeft een tentoonstelling in Kiosk die nog tot 27 november loopt.
 
Vanaf de eerste verdieping van haar huis in Molenbeek verkent Lisa Vlaemminck de grenzen van de schilderkunst en doet ze een spannend, vibrerend en desoriënterend universum ontstaan. Hierin combineert ze wetenschappelijke beelden met verwijzingen naar voedsel, planten, dieren of artefacten. De onbeschaamde sensualiteit van Vlaemmincks trippende schilderijen herleidt de meest virtuoze digitale kunstenaars louter tot amateurs. Voor haar eerste institutionele solotentoonstelling presenteert KIOSK een reeks nieuwe schilderijen en een zestig meter lange textielsculptuur die de verschillende tentoonstellingsruimtes zal innemen. Ter gelegenheid van de tentoonstelling in KIOSK zal een monografie over haar werk worden uitgegeven door Posture Editions. De tentoonstelling werd mogelijk gemaakt met de steun van rodolphe janssen, Brussel.


Kiosk

​
In de Kunsthal is er een tentoonstelling te zien van Pei-Hsuan Wang die de voorbije 2 schooljaren in ons atelier vertoefde als kunstenaar aan het HISK.

Jaren geleden maakte de moeder van Pei-Hsuan Wang de oversteek van Taiwan naar de Verenigde Staten. Pas later zou Pei-Hsuan haar volgen, om na haar studies door te reizen naar Europa. Wang botste op jonge leeftijd al snel op de onzekerheden die de verschillen tussen ‘het Oosten’ en ‘het Westen’ met zich meebrachten. Door te putten uit haar trauma’s, herinneringen, familiegeschiedenis en aspiraties, onderzoekt Wang’s werk de kwetsbaarheid, tegenstrijdigheden en schoonheid die verbonden zijn met de identiteitsontwikkeling van een Aziatische vrouw in diaspora.
Het 12-jarige nichtje van de kunstenaar, Iris, is een biraciaal meisje met Taiwanees-Amerikaanse roots en een rijke verbeelding. Ze inspireerde Wang’s oeuvre, waarin raciale en culturele kruisingen worden voorgesteld aan de hand van oerbeelden uit mythes en uit de natuur. De dieren in haar werk verbeelden bewakers en portalen. Ze geven innerlijke ervaringen vorm en roepen narratieven op die zowel onze instincten als onze fantasie aanwakkeren.
Aan de hand van beeldhouwkunst, installaties, illustratie, textiel en geluid introduceert Wang in de tentoonstelling Ghost Eat Mud personages die drie generaties omspannen. We zien referenties opduiken naar haar nichtje (en neefje) maar ook naar zichzelf en haar moeder. Ze verwijst hierbij opzettelijk naar met ezelsoren versleten hoofdstukken uit haar leven.


Daarnaast kan je ook werk zien van Femmy Otten in de Kunsthal.

We Once Were One is de titel van een houten sculptuur, speciaal gecreëerd voor de context van Kunsthal Gent. Tussen november 2021 en september 2022 transformeerde de Nederlandse kunstenaar Femmy Otten een lindehouten boomstronk langzaam tot het lichaam van een vrouw. “De boom is een vrouw, gevormd door ringen. Elk jaar één”, zegt ze daar zelf over. De haren vallen als tranen over haar gezicht. Op haar borst verbeeldt Otten venuslippen, die aanvoelen als een beschermende mantel. De opening van de mantel spreidt zich uit over haar hele buik. “Omdat we ooit één waren.” 

In 2002 maakte Otten voor de eerste keer een portret van Aline, een vrouw met wie ze toen samenwerkte in een theater. 20 jaar later zocht ze haar opnieuw op en stond Aline model voor dit beeld. 

Femmy Otten interpreteert het lichaam als een bron van kennis, eerder dan een schouwspel of voorwerp van reflectie of verlangen. Haar werk richt zich op het uitvinden van rituelen, die er altijd zijn, ook als ze niet expliciet worden weergegeven. De uitgangspunten voor deze sculptuur — of die nu liggen in de Griekse beeldhouwkunst, de hindoeïstische en boeddhistische pantheons van de Cambodjaanse Angkor Wat, of in de beeldhouwkunst van vóór Rafaël — houden voor Femmy Otten ten diepste verband met religie en mystiek.
Net daarom maakte ze deze sculptuur voor deze locatie, een kloosterkerk van de Geschoeide Karmelieten. Een middeleeuws mannenbolwerk waar zij een erotische vrouwelijke energie binnenbrengt. “Aline was er al altijd, in deze kerk, op deze plek.” Nu Femmy Otten haar een lichaam van lindehout gaf, kan ze eindelijk haar plek innemen. 

Kunsthal

​
Zaterdagavond (19 november) organiseert de galerij Lichtekooi Artspace in Antwerpen een lezing en gesprek in het kader van hun ‘Universiteit Lichtekooi’.
 
Eerst spreekt Lisa Spilliaert (zus van onze oud-studente Clara Spilliaert) over het begin van haar carriere als kunstenaar, vervolgens interviewt Tom Van Imschoot (theoriedocent op Luca) de kunstenaar Patrick Van Caeckenbergh.

Lisa Spilliaert
Hoe te overleven als jonge kunstenaar
Hoe ik na mijn afstuderen als voltijds kunstenaar heb kunnen bestaan, hoewel ik fiscaal niet bestond.
(Voertaal: Nederlands)

Patrick Van Caeckenbergh
In den hemel
Een gesprek tussen Patrick van Caeckenbergh en Tom van imschoot over het dorp Sint-Kornelis-Horebeke, Patricks woonplaats van 1997 tot 2017.
(Voertaal: Nederlands)

Lichtekooi

Een paar weken terug las ik de roman 'Boek van de doden' van Philip Huff.

Boek van de doden is het verhaal van een week uit het leven van Felix Post. Felix is nog net geen dertig en zijn werk loopt vast. Hij is verliefd op een vrouw die een kind krijgt van een ander. Tot overmaat van ramp komt het jaarlijkse kerstdiner van zijn familie eraan. Huff beschrijft de ondergang en de wederopstanding van zijn alter ego met empathie en flair. In deze weergaloze roman komen de grote worstelingen van zijn generatie samen – en in het slothoofdstuk geeft Huff ons een wezenlijk antwoord.