Gisteren is de Collectible Beurs van start gegaan. Ze loopt nog tot zondag, in Tour & Taxis.

Experimental in its approach, COLLECTIBLE is a one-of-a-kind platform for the showcase and discovery of the best in contemporary collectible design. Seeking to continuously push the boundaries of creativity, the fair brings together established and emerging galleries, design studios, independent makers and brands in a dynamic integrated space, while collaborating with leading curators, design institutions and foundations to deliver groundbreaking commissions and curated projects.
​
Ik was vooral gecharmeerd door de enorme verscheidenheid dat er te zien was.

​

Een paar weken geleden ben ik naar het KMSKA geweest in Antwerpen. Er valt veel te zeggen over de keuzes die de architecten en interieurvormgevers hebben gemaakt, daar wil ik niet echt over uitweiden. 

Wel was het een fijn weerzien met zoveel goede kunst. Niets zo troostend in de trieste maand februari als naar een schilderij van Rik Wouters te kijken.

Er was ook een tijdelijke tentoonstelling te zien, gecureerd door Sharon Van Overmeiren:

Een tentoonstelling in het prentenkabinet van het KMSKA met tekeningen, prenten en boeken uit de collectie van Museum Plantin-Moretus. Kunstenaar Sharon Van Overmeiren (Antwerpen, 1985) maakte de selectie. Die confronteert ze met haar eigen sculpturen, gemaakt met onderdelen die ze vindt in de meest uiteenlopende objecten. Waar, wanneer en door wie het oorspronkelijke materiaal gecreëerd werd, is onbelangrijk. Ze combineert vrij en intuïtief. Er zijn geen objectlabels. Hierdoor verdwijnt het onderscheid tussen bekende kunstenaars en anonieme ambachtslui en laat ze bewust de chronologie vertroebelen. Van Overmeiren presenteert de werken in elf verrassende ensembles. De nieuwe, onverwachte verbanden geven een speels resultaat.


KMSKA

Ik ben sinds kort 'Het Slot' van Kafka opnieuw aan het lezen. 

Kafka’s laatste roman vertelt het verhaal van K, een jongeman die aankomt in een dorp aan de voet van een berg. Daarop staat een kasteel, in nevel en duisternis gehuld. K vertelt in een herberg dat hij de ‘door het kasteel ontboden’ landmeter is.

Zes dagen lang probeert hij in contact te komen met de macht van het kasteel, maar hij slaagt daar niet in. Die macht stuurt hem assistenten die hij niet kent en die hem meer last bezorgen dan gemak, maar houdt hem verder met vage formaliteiten op afstand. Elke keer dat K denkt greep te krijgen op de werkelijkheid verliest hij die weer door bizarre vernederingen en tegenslagen.

Zijn dagen in het ingesneeuwde dorp leveren overigens niet alleen sombere beelden op, maar ook wonderlijke erotische en komische scenes. De macht daarboven zal hij niet bereiken; zijn laatste poging eindigt midden in een zin.

Het Slot

Marlise Breye van het derde jaar Sculptuur, Glas & Keramiek doet mee aan Ithaka dit jaar.

Op ‘Ithaka: Down to Earth’ beleef je de natuur door de artistieke lens van onze artiesten. Zij geven uiting aan hun unieke natuurbelevenis in een divers scala van kunstvormen, en ze doen je nadenken over wat al een eeuwigheid voor ons de aarde bedekte. Ze halen de natuur uit haar typische kader van landschapsschilderijen en vertrekken van een leeg blad om de natuur opnieuw gestalte te geven. De projecten dagen je uit om te reflecteren over de relatie tussen mens en natuur. 

De vernissage is op maandag 6 maart om 19u, in de Abdij van Keizersberg (Mechelsestraat 202, 3000 Leuven, Belgium)
De tentoonstelling loopt van dinsdag 7 maart tot zondag 12 maart, 14u. 

Ithaka

Vorig weekend ging ik naar de nieuwe tentoonstelling van Filip Vervaet, Passages' bij Plus One in Antwerpen.

In Schilde is vorig weekend de keramiek tentoonstelling 'Kamer vol klei' geopend met onder andere werk van José Vermeersch te zien. 

Een niet te missen tentoonstelling die verschillende stromingen en facetten van keramiek toont.

Van dinsdag 28 februari tot zondag 4 juni
Kamer vol klei

Ik las nog een aantal romans de laatste tijd. Onder andere van een van mijn favoriete auteurs, Paul Auster.

Paul Auster’s Sunset Park is set in the sprawling flatlands of Florida, where twenty-eight-year-old Miles is photographing the last lingering traces of families who have abandoned their houses due to debt or foreclosure. Miles is haunted by guilt for having inadvertently caused the death of his step-brother, a situation that caused him to flee his father and step-mother in New York seven years ago.
What keeps him in Florida is his relationship with a teenage high-school girl, Pilar, but when her family threatens to expose their relationship, Miles decides to protect Pilar by going back to Brooklyn, where he settles in a squat to prepare himself to face the inevitable confrontation with his father – a confrontation he has been avoiding for years.
Set against the backdrop of the devastating global recession, and pulsing with the energy of Auster’s previous novel Invisible, Sunset Park is as mythic as it is contemporary, as in love with baseball as it is with literature. It is above all, a story about love and forgiveness – not only among men and women, but also between fathers and sons.

Sunset Park

Een lange tijd zonder Tips van de Week maar hier ben ik terug.

Afgelopen vrijdag ging ik naar de opera in Antwerpen. Sidi Larbi Cherkaoui regisseert de opera van Philip Glass over de jonge Mahatma Gandhi en zijn eeuwig verlangen naar waarheid.

De Amerikaanse componist Philip Glass creëerde met Satyagraha – de kracht van de waarheid – een portretopera over Mahatma Gandhi. De focus ligt op zijn vroege jaren in Zuid-Afrika, waar hij zijn leer van de geweldloze burgerlijke weerstand ontwikkelde. Biografische episodes worden op een partituur van bezwerende minimal music verbonden met associatieve teksten uit de hindoeïstische Bhagavad Gîtâ, waarin cruciale vragen naar spiritualiteit en menselijk handelen gesteld worden. Glass’ meditatieve meesterwerk eindigt met de vaststelling dat de kracht van de waarheid steeds opnieuw opgewekt zal worden zolang we onze eigen diepmenselijke roep tegen onrecht willen aanhoren. Regisseur en choreograaf Sidi Larbi Cherkaoui zet naast de zangers, die de historische personages verbeelden, een groep dansers van ons ballet op de scène die met zijn vloeiende bewegingstaal de gedachte van de eeuwige strijd tegen onrecht op een intense wijze belichamen. Deze bijzondere productie werd in 2018 bij een eerste speelreeks in Gent op veel lof onthaald en is nu voor het eerst te zien in Antwerpen.

Satyagraha

Het uitgebreide programma boekje is een aanrader als achtergrond informatie.

​Voor wie niet gaat maar toch benieuwd is naar de opera muziek van Philip Glass. Op Spotify kan je deze beluisteren:

​Philip Glass op Spotify

Begin februari ging ik in Club Solo in Breda naar de opening van de solo tentoonstelling van Peter Morrens, docent tekenkunst op Luca.

De productie van Peter Morrens (België, 1965) is ronduit explosief. Kritisch en met een ontwrichtende humor beziet hij het menselijk bestaan: ons dagelijks taalgebruik en sociaal gedrag, ons existentieel getwijfel, de conventies in de kunstwereld en in politiek-maatschappelijke stellingen. Zijn eigen creaties en biografische anekdotes ontkomen niet aan deze kritische blik.
Morrens tekent, schrijft en schildert onder verschillende namen en maakt objecten, publicaties en geregeld ook langdurende, intensieve performances. Vaak herneemt hij oudere werken om bewust de chronologie van zijn oeuvre te doorbreken. Al deze aspecten brengt hij samen in grote site-specifieke installaties, waarin de perceptie van de toeschouwer en zijn precieze positie bepalend zijn. De rol die hij zelf in zijn veelvormig, steeds veranderend oeuvre inneemt, is die van stoorzender.
Morrens verbouwt Club Solo als exhibitieplaats en laat er werk zien van 15 minuten tot 42 jaar geleden.
Het Bonnefanten museum (Maastricht) reageert op de solo van Peter Morrens met een werk uit de eigen collectie.

Peter Morrens

Dit weekend kan je in Antwerpen de beurs Art Antwerp bezoeken. Stijn Cole heeft een solo bij Irène Laub, bij Fred & Ferry kan je een werk zien van Leyla Aydoslu.

This year the fair welcomes 68 participating galleries who will present 12 solo presentations and 10 duo shows, as well as a mix of nearly 300 newly emerging and internationally established artists. With a strong international programme, 15 of these 68 galleries are based in Antwerp, and half of the galleries come from abroad, keeping the DNA of the fair international as well as strongly locally rooted.
 All galleries have been selected and invited by the Hosting Committee.


Art Antwerp

De thuisblijvers kunnen natuurlijk ook gewoon naar Pompidou luisteren, waar Chantal Pattyn het zware werk voor jou opneemt.

Op Art Antwerp zie je opkomend kunsttalent naast gevestigde waardes. Met galeries uit 11 verschillende landen heeft de beurs een internationaal karakter. Maar ook de lokale kunstbeen is sterk vertegenwoordigd, met 15 in Antwerpen gevestigde galeries. Er is werk van zo'n 300 kunstenaars te ontdekken. Chantal Pattyn gidst je door het aanbod en praat met kunstenaars, galeriehouders en bezoekers.

Pompidou

Het leuke aan tips geven, is dat je ook soms tips terugkrijgt. Zoals deze bijvoorbeeld: Het Wilde Ding van Hilde Bouchez.

Het Wilde Ding is een poging tot het benoemen en beschrijven van vaak ongrijpbare kwaliteiten, die we kunnen ervaren in het alledaagse gebruiksvoorwerp. Het gaat niet om functie, noch om louter vorm, evenmin om een concept en al helemaal niet om een trend.

Wat is het dan wel dat ervoor zorgt dat het ene glas meer 'aura' heeft, meer glans, meer passie, meer 'mystieke allure'? Er lijkt een licht te schijnen langs de binnenkant der dingen. Niet het licht van de media en de marketing, die als schijnwerpers de consument verblinden, maar een helder licht dat letterlijk tot de verbeelding spreekt en het gevolg kan zijn van de methodiek en intentie van de maker. Zoals de aloude ambachtsman ontwerpt deze vanuit een eenheid met de materie en de kosmos. Hij stelt zich ten dienste. Hierbij gebeurt als het ware een overdracht van maker naar ding, waardoor het gebruiksvoorwerp bezield raakt.

Dit boek poogt om deze overdracht te beschrijven en legt daarbij de nadruk op een bepaalde manier van zowel ontwerpen, als het ervaren van dingen, waarbij een eenheid tussen mens, ding en kosmos centraal staat. Deze attitude staat in schril contrast met de hedendaagse star-designer, die vaak nodeloze producten bedenkt die de consument status geven, en vooral willen verleiden tot nodeloze aankopen. Aan de hand van essays wordt enerzijds de geschiedenis van design, de nieuwste bewegingen binnen design, als een fenomenologische methodologie aangereikt, die zowel maker als consument op een hernieuwde, poëtische manier met het alledaagse gebruiksvoorwerp laten omgaan. Het zoeken naar een duurzaamheid en zingeving die verder gaat dan het ecologische aspect van materialen, is hierbij de rode draad.

​met de steun van KASK / School of Arts Gent

Ik heb het nog niet gelezen maar het komt op mijn lijstje te staan.

​Het Wilde Ding

Een paar weken terug ging ik naar de tentoonstelling Clair/Obscur van Renato Nicolodi bij Axel Vervoordt.
 
“I see it as an invitation by the space to create new work; as if the 
architectural space generates the work as a principle.”
 
Axel Vervoordt Gallery is pleased to present Clair/Obscur, an exhibition of work by Renato Nicolodi (°Anderlecht, 1980). The exhibition features a new series of recent sculptures and paintings on canvas that exist as a response to the dialogue that space provides as a framework, in this case modern, minimalist white cube architecture.
 
The exhibition’s title, Clair/Obscur, is a direct reference to one of the canonical principles of Renaissance art, especially in painting, which in turn hints at Nicolodi's training as a painter but also in sculpture and architecture, where contrasting factors create a marble or granite play of light and dark: full and empty spaces; volumes in front of and behind each other.
 
Clair/Obscur
 
 

​

​De galerij van Axel Vervoordt is niet één simple ruimte maar een complex van gebouwen met een aantal ruimtes voor wisselende tentoonstellingen en een aantal vaste installaties van hoge kwaliteit.
 
Er zijn 3 grote installaties te zien van de kunstenaars Per Kirkeby, James Turell en Anish Kapoor.

Een paar weken geleden las ik 'Mijn lieve gunsteling' van Marieke Lucas Rijneveld.

‘Mijn lieve gunsteling’ is de nieuwe roman van Marieke Lucas Rijneveld. Het verhaal van de veearts en zijn ‘uitverkorene’, de dochter van een boer. Tijdens een hete zomer zoeken ze toenadering tot elkaar omdat ze willen ontsnappen aan de grilligheid en de leemten van het plattelandsleven en omdat ze willen ontkomen aan wat er in hen gezaaid is. Gedurende die zomer ontwikkelen ze een obsessieve fascinatie voor elkaar. De beklemmende bekentenis ‘Mijn lieve gunsteling’ is een hartverscheurend en tegelijk angstaanjagend verhaal over verlies, verboden liefde, eenzaamheid en identiteit. Het is daarmee een meer dan waardige opvolger van de debuutroman ‘De avond is ongemak’ waarmee Marieke Lucas Rijneveld als eerste Nederlandse schrijver de International Booker Prize won.

​Mijn lieve gunsteling

In Bozar heeft curator en docent bij Mixed Media Sofie Crabbé de tentoonstelling Faces of Water gecureerd. Voor degenen die de tentoonstelling nog niet gezien hebben, dit weekend is je laatste kans. Zondag is de laatste dag.
 
Met de tentoonstelling Faces of Water zoomt Bozar in op recent onderzoek en artistieke creaties van vier kunstenaars: Theresa Schubert, Joshua G. Stein, Haseeb Ahmed en Anna Ridler. Het viertal ging samenwerken met lokale wetenschappers, ingenieurs en industriële partners. In een residentie onderzochten ze regiospecifieke wateruitdagingen, waar met behulp van onder meer datasets, AI en een 3D-printer voor klei een aantal kunstwerken op de grens tussen kunst, technologie en wetenschap uit voortvloeiden. Laat je verwonderen, sta stil, bevraag en reflecteer over de vele gezichten van water.
 
Faces of Water

Om over deze tentoonstelling te spreken, werd Sofie uitgenodigd bij Pompidou, een geweldige podcast op Klara.
 
Je kan alle afleveringen van Pompidou herbeluisteren via Spotify of hun website.
 
Hieronder de link naar de aflevering met Sofie:
 
Pompidou

En om helemaal in het thema te blijven: Sofie vernoemt een boek tijdens haar gesprek bij Pompidou dat een inspiratiebron is geweest voor het cureren van de tentoonstelling:
'On Time and Water' van de IJslandse Schrijver Andri Snær Magnason.
 
Een paar jaren geleden las ik dit boek ook en vond het eveneens erg inspirerende lectuur.
Ik heb het boek in het Engels, ondertussen kan je ook de Nederlandse versie verkrijgen.
 
In the next hundred years, the nature of water on Earth will undergo a fundamental change. Glaciers will melt, the level of the sea will rise, and its acidity will change more than it has in the past 50 million years. These changes will affect all life on earth, everyone that we know, and everyone that we love. It is more complex than the mind can comprehend, greater than all of our past experience, bigger than language. What words can grasp an issue of this magnitude?

In an attempt to capture this vast issue, Andri Snær Magnason takes both a personal and a scientific approach―weaving his way through climate science via ancient legends about sacred cows, stories of ancestors and relatives, and interviews with the Dalai Lama. The resulting narrative is at once a travel story, a world history, and a reminder to live in harmony with future generations.
 
On Time and Water

Dit weekend ga ik naar Gent om een paar tentoonstellingen te bezoeken die bijna op hun einde lopen.
 
Lisa Vlaeminck is docent in het atelier schilderkunst. Ze heeft een tentoonstelling in Kiosk die nog tot 27 november loopt.
 
Vanaf de eerste verdieping van haar huis in Molenbeek verkent Lisa Vlaemminck de grenzen van de schilderkunst en doet ze een spannend, vibrerend en desoriënterend universum ontstaan. Hierin combineert ze wetenschappelijke beelden met verwijzingen naar voedsel, planten, dieren of artefacten. De onbeschaamde sensualiteit van Vlaemmincks trippende schilderijen herleidt de meest virtuoze digitale kunstenaars louter tot amateurs. Voor haar eerste institutionele solotentoonstelling presenteert KIOSK een reeks nieuwe schilderijen en een zestig meter lange textielsculptuur die de verschillende tentoonstellingsruimtes zal innemen. Ter gelegenheid van de tentoonstelling in KIOSK zal een monografie over haar werk worden uitgegeven door Posture Editions. De tentoonstelling werd mogelijk gemaakt met de steun van rodolphe janssen, Brussel.


Kiosk

​
In de Kunsthal is er een tentoonstelling te zien van Pei-Hsuan Wang die de voorbije 2 schooljaren in ons atelier vertoefde als kunstenaar aan het HISK.

Jaren geleden maakte de moeder van Pei-Hsuan Wang de oversteek van Taiwan naar de Verenigde Staten. Pas later zou Pei-Hsuan haar volgen, om na haar studies door te reizen naar Europa. Wang botste op jonge leeftijd al snel op de onzekerheden die de verschillen tussen ‘het Oosten’ en ‘het Westen’ met zich meebrachten. Door te putten uit haar trauma’s, herinneringen, familiegeschiedenis en aspiraties, onderzoekt Wang’s werk de kwetsbaarheid, tegenstrijdigheden en schoonheid die verbonden zijn met de identiteitsontwikkeling van een Aziatische vrouw in diaspora.
Het 12-jarige nichtje van de kunstenaar, Iris, is een biraciaal meisje met Taiwanees-Amerikaanse roots en een rijke verbeelding. Ze inspireerde Wang’s oeuvre, waarin raciale en culturele kruisingen worden voorgesteld aan de hand van oerbeelden uit mythes en uit de natuur. De dieren in haar werk verbeelden bewakers en portalen. Ze geven innerlijke ervaringen vorm en roepen narratieven op die zowel onze instincten als onze fantasie aanwakkeren.
Aan de hand van beeldhouwkunst, installaties, illustratie, textiel en geluid introduceert Wang in de tentoonstelling Ghost Eat Mud personages die drie generaties omspannen. We zien referenties opduiken naar haar nichtje (en neefje) maar ook naar zichzelf en haar moeder. Ze verwijst hierbij opzettelijk naar met ezelsoren versleten hoofdstukken uit haar leven.


Daarnaast kan je ook werk zien van Femmy Otten in de Kunsthal.

We Once Were One is de titel van een houten sculptuur, speciaal gecreëerd voor de context van Kunsthal Gent. Tussen november 2021 en september 2022 transformeerde de Nederlandse kunstenaar Femmy Otten een lindehouten boomstronk langzaam tot het lichaam van een vrouw. “De boom is een vrouw, gevormd door ringen. Elk jaar één”, zegt ze daar zelf over. De haren vallen als tranen over haar gezicht. Op haar borst verbeeldt Otten venuslippen, die aanvoelen als een beschermende mantel. De opening van de mantel spreidt zich uit over haar hele buik. “Omdat we ooit één waren.” 

In 2002 maakte Otten voor de eerste keer een portret van Aline, een vrouw met wie ze toen samenwerkte in een theater. 20 jaar later zocht ze haar opnieuw op en stond Aline model voor dit beeld. 

Femmy Otten interpreteert het lichaam als een bron van kennis, eerder dan een schouwspel of voorwerp van reflectie of verlangen. Haar werk richt zich op het uitvinden van rituelen, die er altijd zijn, ook als ze niet expliciet worden weergegeven. De uitgangspunten voor deze sculptuur — of die nu liggen in de Griekse beeldhouwkunst, de hindoeïstische en boeddhistische pantheons van de Cambodjaanse Angkor Wat, of in de beeldhouwkunst van vóór Rafaël — houden voor Femmy Otten ten diepste verband met religie en mystiek.
Net daarom maakte ze deze sculptuur voor deze locatie, een kloosterkerk van de Geschoeide Karmelieten. Een middeleeuws mannenbolwerk waar zij een erotische vrouwelijke energie binnenbrengt. “Aline was er al altijd, in deze kerk, op deze plek.” Nu Femmy Otten haar een lichaam van lindehout gaf, kan ze eindelijk haar plek innemen. 

Kunsthal

​
Zaterdagavond (19 november) organiseert de galerij Lichtekooi Artspace in Antwerpen een lezing en gesprek in het kader van hun ‘Universiteit Lichtekooi’.
 
Eerst spreekt Lisa Spilliaert (zus van onze oud-studente Clara Spilliaert) over het begin van haar carriere als kunstenaar, vervolgens interviewt Tom Van Imschoot (theoriedocent op Luca) de kunstenaar Patrick Van Caeckenbergh.

Lisa Spilliaert
Hoe te overleven als jonge kunstenaar
Hoe ik na mijn afstuderen als voltijds kunstenaar heb kunnen bestaan, hoewel ik fiscaal niet bestond.
(Voertaal: Nederlands)

Patrick Van Caeckenbergh
In den hemel
Een gesprek tussen Patrick van Caeckenbergh en Tom van imschoot over het dorp Sint-Kornelis-Horebeke, Patricks woonplaats van 1997 tot 2017.
(Voertaal: Nederlands)

Lichtekooi

Een paar weken terug las ik de roman 'Boek van de doden' van Philip Huff.

Boek van de doden is het verhaal van een week uit het leven van Felix Post. Felix is nog net geen dertig en zijn werk loopt vast. Hij is verliefd op een vrouw die een kind krijgt van een ander. Tot overmaat van ramp komt het jaarlijkse kerstdiner van zijn familie eraan. Huff beschrijft de ondergang en de wederopstanding van zijn alter ego met empathie en flair. In deze weergaloze roman komen de grote worstelingen van zijn generatie samen – en in het slothoofdstuk geeft Huff ons een wezenlijk antwoord.

Deze avond was ik van plan om naar de opening te gaan van de tentoonstelling van Philip Aguirre y Otegui in het Plantin-Moretus museum in Antwerpen. Ik heb het blijkbaar verkeerd begrepen want de opening was gisterenavond. Ik kan er dus nog niets over zeggen maar ben zeker benieuwd om het te zien. 

Veelzijdig kunstenaar Philip Aguirre heeft de voorbije 40 jaar een rijk oeuvre opgebouwd in diverse kunstdisciplines. De focus op tekenen vormt de start van zijn denkproces, maar technieken zoals etsen en houtsneden komen ook vaak aan bod in zijn werk. Verschillende tekeningen en sculpturen in de expo zijn aan elkaar gelinkt, je ziet er zo het creatieproces in. De expo nodigt je uit om rond te dwalen in een soort kunstenaarskabinet.
Maatschappelijk engagement en thema's rond watersnood en -overlast, immigratie en vluchtelingen lopen als leidraad door de expo. Ook het verhaal van Afrika krijgt zijn plaats. Museum Plantin-Moretus, dat sinds de prille 16de eeuw een plaats van creatie, diverse technieken en engagement is geweest, is dan ook de perfecte plek om het werk van de hedendaagse kunstenaar te ontdekken.
In de expo krijg je een mooi beeld van de veelzijdigheid van Philip Aguirre y Otegui: verschillende kunstdisciplines, grote thema's die doorheen zijn carrière aanwezig zijn en de plaats van zijn grafisch werk binnen zijn oeuvre.
​
Philip Aguirre

The Internet Archive is een organisatie die in 1996 het ambitieuze idee hadden om het volledige internet te archiveren. Dit is uitgebreid met het volledig digitaliseren van bibliotheken.
Een voorbeeld van een bibliotheek die ik zelf regelmatig raadpleeg, is die van het Guggenheim Museum

Guggenheim Museum

The Internet Archive, a 501(c)(3) non-profit, is building a digital library of Internet sites and other cultural artifacts in digital form. Like a paper library, we provide free access to researchers, historians, scholars, people with print disabilities, and the general public. Our mission is to provide Universal Access to All Knowledge.
We began in 1996 by archiving the Internet itself, a medium that was just beginning to grow in use. Like newspapers, the content published on the web was ephemeral - but unlike newspapers, no one was saving it. Today we have 25+ years of web history accessible through the Wayback Machine and we work with 950+ library and other partners through our Archive-It program to identify important web pages.
As our web archive grew, so did our commitment to providing digital versions of other published works. Today our archive contains: 

• 625 billion web pages
• 38 million books and texts
• 14 million audio recordings (including 240,000 live concerts)
• 7 million videos (including 2 million Television News programs)
• 4 million images
• 790,000 software programs

Anyone with a free account can upload media to the Internet Archive. We work with thousands of partners globally to save copies of their work into special collections.

The Internet Archive

Dit weekend opent de tentoonstelling van oud-studente Louise Daneels in Rufus Gallery in Gent.

Illustrator-ceramist Louise Daneels presents a colourful world of forms and objects with personal identities. These 'Danny's' sprout from an uninhibited sketchbook and are difficult to make in ceramics, but just because of that, they form one big, crazy family with typical traits. In her first solo exhibition 'Tea For Twenty', Daneels serves up an ever-fluctuating play of clay characters. Each object acts as a piece on a chessboard, flirting with the surrounding pawns: from theatrical teapots over vive vases to punchy compasses.

Rufus

​

Op VRT Max heb je nog bijna een volledig jaar de tijd om een documentaire te zien over het werk van Francis Alÿs. Je kan het natuurlijk ook gewoon dit weekend zien.

'Francis Alÿs: spel zonder grenzen' is een Canvas-documentaire van Pieter Verbiest en Bertrand Lafontaine, over misschien wel de meest invloedrijke en internationaal gerenommeerde Belgische kunstenaar van de laatste decennia. 
Met zijn expo 'The Nature of the Game' toverde Alÿs het Belgische paviljoen op de Biënnale van Venetië om tot een "universele speelplaats". Pakkende films van spelende kinderen plaatst hij er tegenover schilderijen van de soms erg problematische context waarin die kinderen op alle continenten schijnbaar zorgeloos hun eigen kleine wereld creëren.

VRT Max

EXPO


Morgen, zaterdag 1 oktober, ga ik naar de opening van de tentoonstelling ‘Avant que j’oublie’ in Elsene, Brussel.


"Avant que j'oublie" is een origineel en uniek stedelijk kunstevenement. Rond het aangrijpende thema kortstondigheid bracht Michel Van Dyck kunstenaars samen met werken die uitnodigen tot nadenken over tijd en vergankelijkheid. De tentoonstelling omvat namelijk een heel programma met werken die devoorbijgangers slechts een blik gunnen op één moment, dat van hun leven. Alle werken bevinden zich immers in de openlucht en zijn volledig toegankelijk voor het publiek. Zo zullen wandelaars in deomgeving van de Abdij Ter Kameren en de Vijvers van Elsene misschien eerst verbaasd opkijken bij het zien van de acties die het gebruikelijke kader van de stad verstoren - waarna ze bij het voorbijwandelen zullen kunnen proeven van de bijzondere schoonheid van wat verdwijnt. Uiteraard zullen de werken niet allemaal even snel vervagen. De kortstondigheid varieert. Een paar minuten, enkele uren of een aantal weken na hun inhuldiging zullen ze zich beetje bij beetje terugtrekken, op de toppen van hun tenen als het ware, tot ze verdwijnen zonder enig spoor na te laten, behalve in de herinneringen. Een vogelgezang van Ann Veronica Janssens dat vervliegt in de lucht, de cirkels van Sophie Whettnal in het water vande vijvers of de beschilderde straat van Pieter Vermeersch. 
Dit zijn maar enkele van de acties, die elk hun eigen levensduur hebben, inherent aan het gebaar vanelke uitgenodigde kunstenaar. 
 
Hoe dan ook, "Avant que j'oublie" is nu al een memorabel verhaal. Met de steun van burgemeester Christos Doulkeridis, van de wethouder van Groene Ruimte, Audrey Lhoest, de wethouder van Cultuur, Ken Ndiaye, en de Nederlandstalige wethouder van Cultuur, Els Gossé en het College van Burgmeester en Schepenen.


Een website (die functioneert) van de organisatie vond ik niet meteen, dus hier de link naar Uit in Vlaanderen voor meer praktische informatie:


https://www.uitinvlaanderen.be/agenda/e/avant-que-joublie-de-tijdelijke-openlucht-tentoonstelling/890633bc-fd97-4df4-94c2-096786022432




 VIDEO - INTERVIEW


Grayson Perry is een goeie verteller. Ik heb al meerdere interviews met hem bekeken en elke keer klinkt het weer fris wat hij te vertellen heeft. Ongetwijfeld heeft het met zijn ongelofelijke openheid te maken.


“Everybody understands a vase, there’s no mystery in it” 
(Quote uit het onderstaande interview met Grayson Perry)


https://www.youtube.com/watch?v=yU2q-nE6C54


 
BOEK


Deze zomer las ik het boek ‘Man with a Blue Scarf: On Sitting for a Portrait by Lucian Freud’ van Martin Gayford. Gayford beschrijft als kunsthistoricus in dagboekvorm hoe het is om als model te zitten voor deschilder Lucian Freud.
Het boek leest ongelofelijk vlot en is een mooie inkijk in het atelier van een grote schilder.


Lucian Freud, perhaps the world's leading portrait painter, spent seven months painting a portrait of the art critic Martin Gayford. Gayford describes the process chronologically, from the day he arrived for the first sitting through to his meeting with the couple who bought the finished painting, and he vividly conveys what it is like to be on the inside of the process of creating a work of art.


As Freud completes his portrait of Gayford, so the art critic produces his own portrait of the artist, giving a rare insight into Freud’s working practice. Through their wide-ranging conversations, the reader learns not only about Freud’s choice of models, lighting, setting, pose, and colors, but also about his likes and dislikes, his encounters and experiences, and the ways in which he approaches his relationship with each portrait subject. Gayford records Freud’s observations on the work of Michelangelo, Vermeer, Titian, Chardin, Goya, van Gogh, Mondrian, and his great contemporary Francis Bacon. The book is full of revealing anecdotes about the people Freud has met in the course of his long career, including Max Ernst, Man Ray, Pablo Picasso, Henry Moore, George Orwell, W. H. Auden, Greta Garbo, and his grandfather Sigmund Freud.


Illustrated with photographs of Freud at work and an etching that Freud did of Gayford after the painting was completed, the book also features other paintings by Freud from the 1940s to the present, as well as images by artists discussed by Freud with Gayford.


https://www.goodreads.com/book/show/8709540-man-with-a-blue-scarf