Dit weekend kan je in Antwerpen de beurs Art Antwerp bezoeken. Stijn Cole heeft een solo bij Irène Laub, bij Fred & Ferry kan je een werk zien van Leyla Aydoslu.

This year the fair welcomes 68 participating galleries who will present 12 solo presentations and 10 duo shows, as well as a mix of nearly 300 newly emerging and internationally established artists. With a strong international programme, 15 of these 68 galleries are based in Antwerp, and half of the galleries come from abroad, keeping the DNA of the fair international as well as strongly locally rooted.
 All galleries have been selected and invited by the Hosting Committee.


Art Antwerp

De thuisblijvers kunnen natuurlijk ook gewoon naar Pompidou luisteren, waar Chantal Pattyn het zware werk voor jou opneemt.

Op Art Antwerp zie je opkomend kunsttalent naast gevestigde waardes. Met galeries uit 11 verschillende landen heeft de beurs een internationaal karakter. Maar ook de lokale kunstbeen is sterk vertegenwoordigd, met 15 in Antwerpen gevestigde galeries. Er is werk van zo'n 300 kunstenaars te ontdekken. Chantal Pattyn gidst je door het aanbod en praat met kunstenaars, galeriehouders en bezoekers.

Pompidou

Het leuke aan tips geven, is dat je ook soms tips terugkrijgt. Zoals deze bijvoorbeeld: Het Wilde Ding van Hilde Bouchez.

Het Wilde Ding is een poging tot het benoemen en beschrijven van vaak ongrijpbare kwaliteiten, die we kunnen ervaren in het alledaagse gebruiksvoorwerp. Het gaat niet om functie, noch om louter vorm, evenmin om een concept en al helemaal niet om een trend.

Wat is het dan wel dat ervoor zorgt dat het ene glas meer 'aura' heeft, meer glans, meer passie, meer 'mystieke allure'? Er lijkt een licht te schijnen langs de binnenkant der dingen. Niet het licht van de media en de marketing, die als schijnwerpers de consument verblinden, maar een helder licht dat letterlijk tot de verbeelding spreekt en het gevolg kan zijn van de methodiek en intentie van de maker. Zoals de aloude ambachtsman ontwerpt deze vanuit een eenheid met de materie en de kosmos. Hij stelt zich ten dienste. Hierbij gebeurt als het ware een overdracht van maker naar ding, waardoor het gebruiksvoorwerp bezield raakt.

Dit boek poogt om deze overdracht te beschrijven en legt daarbij de nadruk op een bepaalde manier van zowel ontwerpen, als het ervaren van dingen, waarbij een eenheid tussen mens, ding en kosmos centraal staat. Deze attitude staat in schril contrast met de hedendaagse star-designer, die vaak nodeloze producten bedenkt die de consument status geven, en vooral willen verleiden tot nodeloze aankopen. Aan de hand van essays wordt enerzijds de geschiedenis van design, de nieuwste bewegingen binnen design, als een fenomenologische methodologie aangereikt, die zowel maker als consument op een hernieuwde, poëtische manier met het alledaagse gebruiksvoorwerp laten omgaan. Het zoeken naar een duurzaamheid en zingeving die verder gaat dan het ecologische aspect van materialen, is hierbij de rode draad.

​met de steun van KASK / School of Arts Gent

Ik heb het nog niet gelezen maar het komt op mijn lijstje te staan.

​Het Wilde Ding

Een paar weken terug ging ik naar de tentoonstelling Clair/Obscur van Renato Nicolodi bij Axel Vervoordt.
 
“I see it as an invitation by the space to create new work; as if the 
architectural space generates the work as a principle.”
 
Axel Vervoordt Gallery is pleased to present Clair/Obscur, an exhibition of work by Renato Nicolodi (°Anderlecht, 1980). The exhibition features a new series of recent sculptures and paintings on canvas that exist as a response to the dialogue that space provides as a framework, in this case modern, minimalist white cube architecture.
 
The exhibition’s title, Clair/Obscur, is a direct reference to one of the canonical principles of Renaissance art, especially in painting, which in turn hints at Nicolodi's training as a painter but also in sculpture and architecture, where contrasting factors create a marble or granite play of light and dark: full and empty spaces; volumes in front of and behind each other.
 
Clair/Obscur
 
 

​

​De galerij van Axel Vervoordt is niet één simple ruimte maar een complex van gebouwen met een aantal ruimtes voor wisselende tentoonstellingen en een aantal vaste installaties van hoge kwaliteit.
 
Er zijn 3 grote installaties te zien van de kunstenaars Per Kirkeby, James Turell en Anish Kapoor.

Een paar weken geleden las ik 'Mijn lieve gunsteling' van Marieke Lucas Rijneveld.

‘Mijn lieve gunsteling’ is de nieuwe roman van Marieke Lucas Rijneveld. Het verhaal van de veearts en zijn ‘uitverkorene’, de dochter van een boer. Tijdens een hete zomer zoeken ze toenadering tot elkaar omdat ze willen ontsnappen aan de grilligheid en de leemten van het plattelandsleven en omdat ze willen ontkomen aan wat er in hen gezaaid is. Gedurende die zomer ontwikkelen ze een obsessieve fascinatie voor elkaar. De beklemmende bekentenis ‘Mijn lieve gunsteling’ is een hartverscheurend en tegelijk angstaanjagend verhaal over verlies, verboden liefde, eenzaamheid en identiteit. Het is daarmee een meer dan waardige opvolger van de debuutroman ‘De avond is ongemak’ waarmee Marieke Lucas Rijneveld als eerste Nederlandse schrijver de International Booker Prize won.

​Mijn lieve gunsteling

In Bozar heeft curator en docent bij Mixed Media Sofie Crabbé de tentoonstelling Faces of Water gecureerd. Voor degenen die de tentoonstelling nog niet gezien hebben, dit weekend is je laatste kans. Zondag is de laatste dag.
 
Met de tentoonstelling Faces of Water zoomt Bozar in op recent onderzoek en artistieke creaties van vier kunstenaars: Theresa Schubert, Joshua G. Stein, Haseeb Ahmed en Anna Ridler. Het viertal ging samenwerken met lokale wetenschappers, ingenieurs en industriële partners. In een residentie onderzochten ze regiospecifieke wateruitdagingen, waar met behulp van onder meer datasets, AI en een 3D-printer voor klei een aantal kunstwerken op de grens tussen kunst, technologie en wetenschap uit voortvloeiden. Laat je verwonderen, sta stil, bevraag en reflecteer over de vele gezichten van water.
 
Faces of Water

Om over deze tentoonstelling te spreken, werd Sofie uitgenodigd bij Pompidou, een geweldige podcast op Klara.
 
Je kan alle afleveringen van Pompidou herbeluisteren via Spotify of hun website.
 
Hieronder de link naar de aflevering met Sofie:
 
Pompidou

En om helemaal in het thema te blijven: Sofie vernoemt een boek tijdens haar gesprek bij Pompidou dat een inspiratiebron is geweest voor het cureren van de tentoonstelling:
'On Time and Water' van de IJslandse Schrijver Andri Snær Magnason.
 
Een paar jaren geleden las ik dit boek ook en vond het eveneens erg inspirerende lectuur.
Ik heb het boek in het Engels, ondertussen kan je ook de Nederlandse versie verkrijgen.
 
In the next hundred years, the nature of water on Earth will undergo a fundamental change. Glaciers will melt, the level of the sea will rise, and its acidity will change more than it has in the past 50 million years. These changes will affect all life on earth, everyone that we know, and everyone that we love. It is more complex than the mind can comprehend, greater than all of our past experience, bigger than language. What words can grasp an issue of this magnitude?

In an attempt to capture this vast issue, Andri Snær Magnason takes both a personal and a scientific approach―weaving his way through climate science via ancient legends about sacred cows, stories of ancestors and relatives, and interviews with the Dalai Lama. The resulting narrative is at once a travel story, a world history, and a reminder to live in harmony with future generations.
 
On Time and Water

Dit weekend ga ik naar Gent om een paar tentoonstellingen te bezoeken die bijna op hun einde lopen.
 
Lisa Vlaeminck is docent in het atelier schilderkunst. Ze heeft een tentoonstelling in Kiosk die nog tot 27 november loopt.
 
Vanaf de eerste verdieping van haar huis in Molenbeek verkent Lisa Vlaemminck de grenzen van de schilderkunst en doet ze een spannend, vibrerend en desoriënterend universum ontstaan. Hierin combineert ze wetenschappelijke beelden met verwijzingen naar voedsel, planten, dieren of artefacten. De onbeschaamde sensualiteit van Vlaemmincks trippende schilderijen herleidt de meest virtuoze digitale kunstenaars louter tot amateurs. Voor haar eerste institutionele solotentoonstelling presenteert KIOSK een reeks nieuwe schilderijen en een zestig meter lange textielsculptuur die de verschillende tentoonstellingsruimtes zal innemen. Ter gelegenheid van de tentoonstelling in KIOSK zal een monografie over haar werk worden uitgegeven door Posture Editions. De tentoonstelling werd mogelijk gemaakt met de steun van rodolphe janssen, Brussel.


Kiosk

​
In de Kunsthal is er een tentoonstelling te zien van Pei-Hsuan Wang die de voorbije 2 schooljaren in ons atelier vertoefde als kunstenaar aan het HISK.

Jaren geleden maakte de moeder van Pei-Hsuan Wang de oversteek van Taiwan naar de Verenigde Staten. Pas later zou Pei-Hsuan haar volgen, om na haar studies door te reizen naar Europa. Wang botste op jonge leeftijd al snel op de onzekerheden die de verschillen tussen ‘het Oosten’ en ‘het Westen’ met zich meebrachten. Door te putten uit haar trauma’s, herinneringen, familiegeschiedenis en aspiraties, onderzoekt Wang’s werk de kwetsbaarheid, tegenstrijdigheden en schoonheid die verbonden zijn met de identiteitsontwikkeling van een Aziatische vrouw in diaspora.
Het 12-jarige nichtje van de kunstenaar, Iris, is een biraciaal meisje met Taiwanees-Amerikaanse roots en een rijke verbeelding. Ze inspireerde Wang’s oeuvre, waarin raciale en culturele kruisingen worden voorgesteld aan de hand van oerbeelden uit mythes en uit de natuur. De dieren in haar werk verbeelden bewakers en portalen. Ze geven innerlijke ervaringen vorm en roepen narratieven op die zowel onze instincten als onze fantasie aanwakkeren.
Aan de hand van beeldhouwkunst, installaties, illustratie, textiel en geluid introduceert Wang in de tentoonstelling Ghost Eat Mud personages die drie generaties omspannen. We zien referenties opduiken naar haar nichtje (en neefje) maar ook naar zichzelf en haar moeder. Ze verwijst hierbij opzettelijk naar met ezelsoren versleten hoofdstukken uit haar leven.


Daarnaast kan je ook werk zien van Femmy Otten in de Kunsthal.

We Once Were One is de titel van een houten sculptuur, speciaal gecreëerd voor de context van Kunsthal Gent. Tussen november 2021 en september 2022 transformeerde de Nederlandse kunstenaar Femmy Otten een lindehouten boomstronk langzaam tot het lichaam van een vrouw. “De boom is een vrouw, gevormd door ringen. Elk jaar één”, zegt ze daar zelf over. De haren vallen als tranen over haar gezicht. Op haar borst verbeeldt Otten venuslippen, die aanvoelen als een beschermende mantel. De opening van de mantel spreidt zich uit over haar hele buik. “Omdat we ooit één waren.” 

In 2002 maakte Otten voor de eerste keer een portret van Aline, een vrouw met wie ze toen samenwerkte in een theater. 20 jaar later zocht ze haar opnieuw op en stond Aline model voor dit beeld. 

Femmy Otten interpreteert het lichaam als een bron van kennis, eerder dan een schouwspel of voorwerp van reflectie of verlangen. Haar werk richt zich op het uitvinden van rituelen, die er altijd zijn, ook als ze niet expliciet worden weergegeven. De uitgangspunten voor deze sculptuur — of die nu liggen in de Griekse beeldhouwkunst, de hindoeïstische en boeddhistische pantheons van de Cambodjaanse Angkor Wat, of in de beeldhouwkunst van vóór Rafaël — houden voor Femmy Otten ten diepste verband met religie en mystiek.
Net daarom maakte ze deze sculptuur voor deze locatie, een kloosterkerk van de Geschoeide Karmelieten. Een middeleeuws mannenbolwerk waar zij een erotische vrouwelijke energie binnenbrengt. “Aline was er al altijd, in deze kerk, op deze plek.” Nu Femmy Otten haar een lichaam van lindehout gaf, kan ze eindelijk haar plek innemen. 

Kunsthal

​
Zaterdagavond (19 november) organiseert de galerij Lichtekooi Artspace in Antwerpen een lezing en gesprek in het kader van hun ‘Universiteit Lichtekooi’.
 
Eerst spreekt Lisa Spilliaert (zus van onze oud-studente Clara Spilliaert) over het begin van haar carriere als kunstenaar, vervolgens interviewt Tom Van Imschoot (theoriedocent op Luca) de kunstenaar Patrick Van Caeckenbergh.

Lisa Spilliaert
Hoe te overleven als jonge kunstenaar
Hoe ik na mijn afstuderen als voltijds kunstenaar heb kunnen bestaan, hoewel ik fiscaal niet bestond.
(Voertaal: Nederlands)

Patrick Van Caeckenbergh
In den hemel
Een gesprek tussen Patrick van Caeckenbergh en Tom van imschoot over het dorp Sint-Kornelis-Horebeke, Patricks woonplaats van 1997 tot 2017.
(Voertaal: Nederlands)

Lichtekooi

Een paar weken terug las ik de roman 'Boek van de doden' van Philip Huff.

Boek van de doden is het verhaal van een week uit het leven van Felix Post. Felix is nog net geen dertig en zijn werk loopt vast. Hij is verliefd op een vrouw die een kind krijgt van een ander. Tot overmaat van ramp komt het jaarlijkse kerstdiner van zijn familie eraan. Huff beschrijft de ondergang en de wederopstanding van zijn alter ego met empathie en flair. In deze weergaloze roman komen de grote worstelingen van zijn generatie samen – en in het slothoofdstuk geeft Huff ons een wezenlijk antwoord.

Deze avond was ik van plan om naar de opening te gaan van de tentoonstelling van Philip Aguirre y Otegui in het Plantin-Moretus museum in Antwerpen. Ik heb het blijkbaar verkeerd begrepen want de opening was gisterenavond. Ik kan er dus nog niets over zeggen maar ben zeker benieuwd om het te zien. 

Veelzijdig kunstenaar Philip Aguirre heeft de voorbije 40 jaar een rijk oeuvre opgebouwd in diverse kunstdisciplines. De focus op tekenen vormt de start van zijn denkproces, maar technieken zoals etsen en houtsneden komen ook vaak aan bod in zijn werk. Verschillende tekeningen en sculpturen in de expo zijn aan elkaar gelinkt, je ziet er zo het creatieproces in. De expo nodigt je uit om rond te dwalen in een soort kunstenaarskabinet.
Maatschappelijk engagement en thema's rond watersnood en -overlast, immigratie en vluchtelingen lopen als leidraad door de expo. Ook het verhaal van Afrika krijgt zijn plaats. Museum Plantin-Moretus, dat sinds de prille 16de eeuw een plaats van creatie, diverse technieken en engagement is geweest, is dan ook de perfecte plek om het werk van de hedendaagse kunstenaar te ontdekken.
In de expo krijg je een mooi beeld van de veelzijdigheid van Philip Aguirre y Otegui: verschillende kunstdisciplines, grote thema's die doorheen zijn carrière aanwezig zijn en de plaats van zijn grafisch werk binnen zijn oeuvre.
​
Philip Aguirre

The Internet Archive is een organisatie die in 1996 het ambitieuze idee hadden om het volledige internet te archiveren. Dit is uitgebreid met het volledig digitaliseren van bibliotheken.
Een voorbeeld van een bibliotheek die ik zelf regelmatig raadpleeg, is die van het Guggenheim Museum

Guggenheim Museum

The Internet Archive, a 501(c)(3) non-profit, is building a digital library of Internet sites and other cultural artifacts in digital form. Like a paper library, we provide free access to researchers, historians, scholars, people with print disabilities, and the general public. Our mission is to provide Universal Access to All Knowledge.
We began in 1996 by archiving the Internet itself, a medium that was just beginning to grow in use. Like newspapers, the content published on the web was ephemeral - but unlike newspapers, no one was saving it. Today we have 25+ years of web history accessible through the Wayback Machine and we work with 950+ library and other partners through our Archive-It program to identify important web pages.
As our web archive grew, so did our commitment to providing digital versions of other published works. Today our archive contains: 

• 625 billion web pages
• 38 million books and texts
• 14 million audio recordings (including 240,000 live concerts)
• 7 million videos (including 2 million Television News programs)
• 4 million images
• 790,000 software programs

Anyone with a free account can upload media to the Internet Archive. We work with thousands of partners globally to save copies of their work into special collections.

The Internet Archive

Dit weekend opent de tentoonstelling van oud-studente Louise Daneels in Rufus Gallery in Gent.

Illustrator-ceramist Louise Daneels presents a colourful world of forms and objects with personal identities. These 'Danny's' sprout from an uninhibited sketchbook and are difficult to make in ceramics, but just because of that, they form one big, crazy family with typical traits. In her first solo exhibition 'Tea For Twenty', Daneels serves up an ever-fluctuating play of clay characters. Each object acts as a piece on a chessboard, flirting with the surrounding pawns: from theatrical teapots over vive vases to punchy compasses.

Rufus

​

Op VRT Max heb je nog bijna een volledig jaar de tijd om een documentaire te zien over het werk van Francis Alÿs. Je kan het natuurlijk ook gewoon dit weekend zien.

'Francis Alÿs: spel zonder grenzen' is een Canvas-documentaire van Pieter Verbiest en Bertrand Lafontaine, over misschien wel de meest invloedrijke en internationaal gerenommeerde Belgische kunstenaar van de laatste decennia. 
Met zijn expo 'The Nature of the Game' toverde Alÿs het Belgische paviljoen op de Biënnale van Venetië om tot een "universele speelplaats". Pakkende films van spelende kinderen plaatst hij er tegenover schilderijen van de soms erg problematische context waarin die kinderen op alle continenten schijnbaar zorgeloos hun eigen kleine wereld creëren.

VRT Max

EXPO


Morgen, zaterdag 1 oktober, ga ik naar de opening van de tentoonstelling ‘Avant que j’oublie’ in Elsene, Brussel.


"Avant que j'oublie" is een origineel en uniek stedelijk kunstevenement. Rond het aangrijpende thema kortstondigheid bracht Michel Van Dyck kunstenaars samen met werken die uitnodigen tot nadenken over tijd en vergankelijkheid. De tentoonstelling omvat namelijk een heel programma met werken die devoorbijgangers slechts een blik gunnen op één moment, dat van hun leven. Alle werken bevinden zich immers in de openlucht en zijn volledig toegankelijk voor het publiek. Zo zullen wandelaars in deomgeving van de Abdij Ter Kameren en de Vijvers van Elsene misschien eerst verbaasd opkijken bij het zien van de acties die het gebruikelijke kader van de stad verstoren - waarna ze bij het voorbijwandelen zullen kunnen proeven van de bijzondere schoonheid van wat verdwijnt. Uiteraard zullen de werken niet allemaal even snel vervagen. De kortstondigheid varieert. Een paar minuten, enkele uren of een aantal weken na hun inhuldiging zullen ze zich beetje bij beetje terugtrekken, op de toppen van hun tenen als het ware, tot ze verdwijnen zonder enig spoor na te laten, behalve in de herinneringen. Een vogelgezang van Ann Veronica Janssens dat vervliegt in de lucht, de cirkels van Sophie Whettnal in het water vande vijvers of de beschilderde straat van Pieter Vermeersch. 
Dit zijn maar enkele van de acties, die elk hun eigen levensduur hebben, inherent aan het gebaar vanelke uitgenodigde kunstenaar. 
 
Hoe dan ook, "Avant que j'oublie" is nu al een memorabel verhaal. Met de steun van burgemeester Christos Doulkeridis, van de wethouder van Groene Ruimte, Audrey Lhoest, de wethouder van Cultuur, Ken Ndiaye, en de Nederlandstalige wethouder van Cultuur, Els Gossé en het College van Burgmeester en Schepenen.


Een website (die functioneert) van de organisatie vond ik niet meteen, dus hier de link naar Uit in Vlaanderen voor meer praktische informatie:


https://www.uitinvlaanderen.be/agenda/e/avant-que-joublie-de-tijdelijke-openlucht-tentoonstelling/890633bc-fd97-4df4-94c2-096786022432




 VIDEO - INTERVIEW


Grayson Perry is een goeie verteller. Ik heb al meerdere interviews met hem bekeken en elke keer klinkt het weer fris wat hij te vertellen heeft. Ongetwijfeld heeft het met zijn ongelofelijke openheid te maken.


“Everybody understands a vase, there’s no mystery in it” 
(Quote uit het onderstaande interview met Grayson Perry)


https://www.youtube.com/watch?v=yU2q-nE6C54


 
BOEK


Deze zomer las ik het boek ‘Man with a Blue Scarf: On Sitting for a Portrait by Lucian Freud’ van Martin Gayford. Gayford beschrijft als kunsthistoricus in dagboekvorm hoe het is om als model te zitten voor deschilder Lucian Freud.
Het boek leest ongelofelijk vlot en is een mooie inkijk in het atelier van een grote schilder.


Lucian Freud, perhaps the world's leading portrait painter, spent seven months painting a portrait of the art critic Martin Gayford. Gayford describes the process chronologically, from the day he arrived for the first sitting through to his meeting with the couple who bought the finished painting, and he vividly conveys what it is like to be on the inside of the process of creating a work of art.


As Freud completes his portrait of Gayford, so the art critic produces his own portrait of the artist, giving a rare insight into Freud’s working practice. Through their wide-ranging conversations, the reader learns not only about Freud’s choice of models, lighting, setting, pose, and colors, but also about his likes and dislikes, his encounters and experiences, and the ways in which he approaches his relationship with each portrait subject. Gayford records Freud’s observations on the work of Michelangelo, Vermeer, Titian, Chardin, Goya, van Gogh, Mondrian, and his great contemporary Francis Bacon. The book is full of revealing anecdotes about the people Freud has met in the course of his long career, including Max Ernst, Man Ray, Pablo Picasso, Henry Moore, George Orwell, W. H. Auden, Greta Garbo, and his grandfather Sigmund Freud.


Illustrated with photographs of Freud at work and an etching that Freud did of Gayford after the painting was completed, the book also features other paintings by Freud from the 1940s to the present, as well as images by artists discussed by Freud with Gayford.


https://www.goodreads.com/book/show/8709540-man-with-a-blue-scarf

Door het verlengde weekend ben ik helemaal in de war met de dagen en de tips een beetje uit het oog verloren.

Donderdagavond ging ik naar de opening bij Fred & Ferry van Thomas Verstraeten.

Thomas Verstraeten's first solo exhibition at Fred&Ferry is set up as a dialogue, or perhaps better, as a confrontation between two projects: 'Pierre Menards paradox' and 'Familiestraat’.
In September 2014, Thomas Verstraeten made Pierre Menard's paradox. For this, he built a copy of the Moroccan coffee house Tanger, situated diagonally opposite, in the exhibition space. The installation described the interior of the coffee house in reverse, as a place of here and elsewhere, familiar and strange, as a paradox.
For Familiestraat, he built an exact replica of his street in wood and cardboard in a large factory hall. Then, together with 250 local residents, he re-enacted an annual review of true events that happened in the Familiestraat in the bizarre year 2020.
In both projects, seemingly futile pieces of history are re-enacted with great care and precision by their original 'inhabitants'. Both projects take ordinary, everyday events as their starting point. They are pieces of history that are saved from being forgotten. According to the artist, every event, no matter how small or trivial, contributes substantially to those few events that do get a place in our collective memory.
"History is a substance that is manufactured of its own accord; if you turn away from the staccato of the headlines and listen very carefully, you will hear the infinitely slow grinding of the wheels, between which nothing is ever lost," Nooteboom writes in his Berlin Notes.

Fred & Ferry
​

Art21 is een fantastische website met een oneindige hoeveelheid mini docu's waar kunstenaars praten over hun praktijk.

Hier Kiki Smith aan het woord:

“Basically, I think art is just a way to think,” remarks Kiki Smith, “it’s like standing in the wind and letting it pull you in whatever direction it wants to go.”
Adept in bronze, wax, textiles, and printmaking, the segment follows Smith on a journey through a diversity of narrative subjects including witches, saints, death, animals, family members, domestic objects, and dolls.
Smith explains her relationship to meaning in her work: “I’d rather make something that’s very open-ended that can have a meaning to me, but then it also can have a meaning to somebody else who can fill it up with their meaning.”

Art21

Vorige week vergat ik te melden dat Stijn Cole meedoet aan The Ballroom Project op Antwerp Art Weekend. Morgen dus nog een volledige dag om zijn werk te bewonderen.

Bij deze!

In Stijn Cole’s universe, themes like time and landscape painting are endowed with a renewed beauty that translates into a contemporary version of impressionism. 
Each new series of Stijn Cole’s works is connected with a specific period, walk, or journey, which gives it an almost documentary quality. 
Stijn Cole describes his contribution as modest, just a filter he puts on reality. 
But with the utmost precision and subtlety, he challenges the viewer to take on an active role. 
In this manipulative game, he entices the viewer to engage in an experience of intensity, space, and shape that will time and time again prove to be surprising. His newest works increasingly take the shape of installations, landscapes created by Stijn Cole that the audience is invited to wander around in.

Stijn op Antwerp Art

Gisteren ging ik naar de opening van de tentoonstelling van Kati Heck bij Tim Van Laere Gallery. Ik volg haar werk al 20 jaar en blijf steeds verrast elke keer ik het zie. 

Tim Van Laere Gallery presenteert de vijfde solotentoonstelling van Kati Heck: Legende. In deze tentoonstelling toont Heck een reeks nieuwe schilderijen, tekeningen en meubel-sculpturen.

Heck staat bekend om haar heldere maar raadselachtige schilderijen, waarin realisme wordt getransformeerd van een representatieve categorie in een vloeiend proces. De manier waarop Heck haar composities samenstelt, herinneren ons aan het literaire genre van de legende. Legendes  zijn voortvertelde verhalen en ontcijferingsinstrumenten, die een houvast kunnen bieden. In elke legende is steeds een kern van waarheid, maar deze wordt zodanig aangedikt door overdrijvingen en smakelijkheden dat het verhaal nog moeilijk te bevestigen of te ontkennen valt. Een kenmerk dat we ook terugvinden in het werk van Heck; haar composities kunnen zich vertakken in meerdere genres - waarbij literatuur, geschiedenis, kunstgeschiedenis, wetenschap en haar eigen geleefde ervaringen samenkomen en ondeelbare eenheden vormen. Bij een eerste lezing lijken ze dingen te onthullen en verklaren, maar wanneer je je begeeft naar de diepere lagen kom je uit in een labyrinth, waarbij elke stap je dieper meeneemt in Heck’s eigen zoektocht. Wat steeds centraal staat in haar werk is de mens en de vraagstukken die ons menselijk leven vorm geven. Haar onderwerpen ontleent ze dan ook vaak uit haar directe omgeving, waardoor haar werken bevolkt worden met haar familie, vrienden, buren en huisdieren. Haar werken doen denken aan de bars, dansers en acteurs van Otto Dix en George Grosz, maar refereren evengoed naar Jean-Michael Basquiat en de Oude Meesters. Met haar werken synthetiseert Heck verschillende stijlen waarbij ze elementen uit het expressionisme en surrealisme combineert met sociaal realisme.
Tim Van Laere 

Volgend weekend is het Antwerp Art Weekend. Er is te veel te zien om op te noemen. Op de website vind je een duidelijk overzicht terug van wat er te zien is.

Wat ik sowieso nog ga bekijken want het is dan meteen ook het laatste weekend, is de tentoonstelling van Ann Veronica Janssens bij Micheline Szwajcer.

Micheline Szwajcer is pleased to welcome new artworks by Ann Veronica Janssens at the gallery, all of them made out of glass. A material the artist has been working with and exploring for many years. Her glass rolls in variable dimensions and colours are an example of her practice where she tries to reveal the limits of perception, to make the invisible visible and give form to something that is barely perceptible. A frisson bleu is installed, elevated from the ground, giving light and colour the space to reflect on the surroundings.
All pieces presented exemplify how Janssens works with spaciousness and the distribution of light, radiant colour, transparent or reflective surfaces, resulting in ephemeral, fragile and minimalist by nature artworks. By examining properties of matter (brilliance, lightness, transparency), physical phenomena (reflection, refraction and perspective) and the instability of our perception of space and time exposure, she seeks to destabilize the concept of materiality. 

Antwerp Art Weekend

​Ann Veronica Janssens

Binnen Antwerp Art Weekend, kan je The Ballroom Project bezoeken.

De vierde fysieke editie van Ballroom Project wordt opnieuw georganiseerd tijdens het komende Antwerp Art Weekend (26 – 29 mei 2022). In dit kader wil het project een ruimte bieden aan niet-Antwerpse galerieën om aanwezig te zijn via een creatief, dynamisch en artistiek platform, zonder het commerciële aspect uit het oog te verliezen.
Ballroom Project wil het typische ‘kunstbeursgevoel’ heel graag vermijden. Het concept werkt daarvoor niet met losse stands, maar met een jonge curator, die op basis van de ontvangen inzendingen van de deelnemende galeries een tentoonstellingsconcept bouwt, afgestemd op de specifieke dynamiek van de tentoonstellingsruimte. Het doel is om een project samen te stellen dat zich uitstrekt over de grens tussen kunsttentoonstelling en commercieel platform, tussen expo en verkoop, vertrekkende van een uitgenodigde selectie van gelijkgestemde galerijen.
Om een dynamische energie aan het project te geven, reiken we naar onze Nederlandse en Brusselse collega’s, in plaats van ons te concentreren op galerijen uit Antwerpen. Dit geeft de galerijen en hun kunstenaars een unieke kans om de bloeiende Antwerpse/Vlaamse markt te ontdekken, of om voort te bouwen op en opnieuw aansluiting te vinden bij hun bestaande contacten hier. Om de overgang te vergemakkelijken, is het project geïnitieerd door twee lokale spelers met sterke connecties: Base-Alpha Gallery en DMW Gallery. Beide galerijen zullen het hele project opvolgen.

The Ballroom Project

Dit weekend gaan de deuren open van het HISK. Pei-Hsuan Wang, die momenteel in het keramiekatelier werkt, zit ook in het HISK, je kan ook haar studio bezoeken.

HISK nodigt het publiek uit om deel te nemen aan de jaarlijkse Open Studios, waarbij 24 kunstenaars hun atelier openstellen voor het publiek en onthullen waar zij tijdens hun residentieperiode aan hebben gewerkt.

De HISK Open Studios 2022 bieden het publiek toegang tot de persoonlijke ateliers van de HISK residenten en geven een bijzonder en interessant inzicht in de specifieke tastbare en mentale ruimte waarin kunst wordt gemaakt en het artistieke ontwikkelingsproces van een jonge generatie kunstenaars die de toekomst van het kunstenlandschap mede zullen bepalen.

Deelnemende kunstenaars: Fabiola Burgos (CL), Jim Campers (BE), Hamed Dehqan (IR), Wim De Pauw (BE), Ian De Weerdt (BE), Maëlle Dufour (BE), Manu Engelen (BE), Antoine Goossens (BE), Maud Gourdon (FR), Danielle Kaganov (IL/RU), Axel Korban (FR), Axelle Lenaerts (BE), Zhixin Liao (CN), Linda Jasmin Mayer (IT), Felipe Muhr (CL), Noemi Osselaer (BE), Edouard Pagant (FR), Juan Pablo Plazas (CO), Paola Siri Renard (FR), Stephanie Rizaj (AT/XK), David Shongo (CD), Jivan van der Ende (NL), Pei-Hsuan Wang (TW), Yue Yuan (CN)

HISK

Vorige week volgde ik het symposium 'The act of Painting', georganiseerd door docent Ritsart Gobyn. 1 van de sprekers was de schrijver en kunsthistoricus Koenraad Jonckheere. Hij schreef het boek 'Another History of Art'
Ik heb het zelf nog niet gelezen maar het voelt aan alsof het een klassieker wordt. Ik kijk er in elk geval naar uit om het te lezen.

Vaak is kunstgeschiedenis een chronologische opeenvolging van geniale kunstenaars, meesterlijke kunstwerken, stijlperiodes en -ismen die elkaar logisch lijken op te volgen. Niet zo in de kunstgeschiedenis die Koenraad Jonckheere presenteert. Hij maakt duidelijk dat kunstenaars niet autonoom kiezen voor een bepaalde stijl of esthetiek, maar dat het de omstandigheden zijn waarin ze werken die bepalen hoe hun werk er uitziet. De politieke, wetenschappelijke, economische en religieuze context schildert mee.

In het programma 'Interne Keuken' op Radio 1 is Koenraad Jonckheere komen praten over zijn boek. Je kan het programma herbeluisteren online of via Spotify. Er zijn 4 gespreksonderwerpen. Het gesprek over het boek begint op minuut 56.
Interne Keuken

Another History of Art

In het MOMA in New York gaat er een bijzondere tentoonstelling door: The Red Studio

The Red Studio is een schilderij van Matisse waarop er verschillende andere schilderijen te zien zijn. In het MOMA is er nu een tentoonstelling te zien met enkel voorwerpen die te zien zijn op het schilderij The Red Studio. Dus als je voor eind september naar New York zou gaan, lijkt me dat zeker een aanrader. 
Voor de thuisblijvers (zoals ik) is er het Financial Times artikel in bijlage dat vertelt over het schilderij.

For many years after its creation, Henri Matisse’s The Red Studio (1911)—which depicts the artist’s work space in the Parisian suburb of Issy-les-Moulineaux—was met with bafflement or indifference. Today it is known as a foundational work of modern art and a landmark in the centuries-long tradition of studio painting. Matisse: The Red Studio will reunite this work with the surviving six paintings, three sculptures, and one ceramic by Matisse depicted on its six-foot-tall-by-seven-foot-wide canvas. This will be the first reunion of these objects since they were together in Matisse’s studio at the time The Red Studio was made. They range from groundbreaking paintings, such as Le Luxe II (1907–08), to lesser-known works, such as Corsica, The Old Mill (1898), to objects which have only recently been rediscovered.

MOMA